KEKİK...

Kekik, orman kıyılarında, ve çayırlarda, kayaların üstünde yer almaktan hoşlanır, güneş ve sıcak istediği için, toprak sıcaklığının fazla olduğu kayalık ve dağlık bölgelere çoğalır. Güneşli öğlen sıcaklarında menekşe renkli çiçeklerinden yayılan güzel koku,arıları kendisine çeker. Kendilerine özgü bir kokuya sahip olan bu çiçekler beni çocukluğumdan beri etkilemiştir.

Bir sürü kır çiçeğinin kokusunu bastırır kekik kokusu. Başka çiçeğin üstüne bassanız haberiniz olmaz, bildirmez birşeyi, ama kekik hemen yerini belli eder. Mayıs ayında mor lila pembe renklerde açar, rengini tarif etmek güçtür yalancı çıkarır sizi, zira deniz kıyısındaki bir yamaçda farklı, çayırda farklı, bir kayanın üstünde farklı renkde açar. Bazen diğer ufak çiçeklere otlara karışsa bile değdiğiniz an işte burdayım der size, özeldir bana göre.

Bir nefes alırsınız, adeta tüm doğayı içinize çekmiş gibi olursunuz, o sırada başınızı kaldırın ve bulutlara bakarak yapın bunu, siz, kekik kokusu, ve bulutlar,...hislerinizi uyandıran bir özgürlük oluşur o sırada, adeta hayatı daha bir sevme duygusudur bu.

Deniz kıyısında açan daha farklı kokar, belkide denizin o iyot kokusunun katkısıdır bu kekik dostuna.
Kayada açan daha keskin kokar, belki koşullarına inat bir tutumdur bu. Kır çiçeklerine göre çok daha dayanıklı ve kalıcıdır.

Bir kaç haftada çiçeği gider ama yeşili ve kokusu kalır, kurusa da kokusu kalır, belki biraz aşk gibidir kekik, aşkın sevgiye dönüşmesi gibi bir dönüşümü hatırlatır bir nevi. "Hercaim, kekiğin arıyı kendine çekmesi gibi beni kendine çeken yarim, kendine tutsak eden, bitmeyen bahar kokulu yarim.." sözlerini mırıldatır dudaklarımda.

(Bu yazıyı eskiden yazmıştım ve doğrusu nasıl yazmışım hiç bilmiyorum..zira şu sıralar ruh halim hiç bu tür yazıları yazmama izin vermiyor..belkide artık hiç yazamam, öyle hissediyorum.)