1 Haziran 2014 Pazar

Ölümü gerçekten hissetmek..

Yıllar önce büyük bir hata yapmıştım, çok sevdiğim kadın burda yazmamdan rahatsız oluyordu ve onun için yazmayı bile bırakacağıma inanmıyordu. Sonrasını hiç düşünmeden, sırf dönüşü olmayacağı için ve o inansın diye öldüğümü paylaştım..hayatımın hatalarından olduğunu sonradan gördüm. Bilmiyordum burdan seven dostlarımın olduğunu ve üzüleceklerini, çok pişman oldum, kendi kendimi çok zor durumda bıraktım fakat çok seviyordum ve ötesini hiç düşünememiştim, bir blogcu beni rezil etmeye çalıştı bilmeden etmeden oysa o sıralar çok kötü günlerimdi.. günlercede özür diledim, bazı dostlarım anlayışla karşıladı bazıları kızdı konuşmadı. Yıllar geçti o sevdiğimden hayatımın kazığını yedim terkedildim, hiç  birşeye değmeyeceğini çok acı bir şekilde öğrendim ama çok şey kaybettim onun yüzünden.. Ve sanırım o üzüntüyle denk gelen başka üzüntülerde birleştiğinden şimdiki hastalığıma yakalanmışım.. Yakalanmışım diyorum zira böbrek yetmezliği öyle sinsi bir hastalıkki son ana kadar işaret vermiyor.

Ve yıllar sonra ilk defa ve gerçekten ölüme yaklaştım, bulantı ve kusmayla hastaneye yatırıldım, acilden Edirde Tıp fakültesine yatırıldım ve diyalize girmeye başladım. Bu satırlarıda 16,günde hastaneden yazıyorum ve ne zaman çıkacağım belli değil, fakat diyalize mahkum olarak çıkacağım belli. Facede yazdım kısa bir şekilde fakat görülemedi.. olsun genede herkesin canı sağolsun.. Ateş her zaman olduğu gibi düştüğü yeri yakıyor.

Ölüme yaklaştığımda çok garip, büyüklerim aklıma geldi hep, büyükbabaannem, babaannem, anneannem,
dedelerim..çok severdim onları ve onlar bu dünyadan göçüp gittikçe hayatın daha tatsız olduğunu düşünürdüm. Çocuklarım tabiki, askerlikleri, düğünleri, çoluk çocuğa karışmaları... Dede olamıcam sanırım diye düşündüm... Ahireti düşünüyor insan, ya cenneti hak edemediysem diye korkuyor, ya sevdiklerimle bir arada olamazsam diye korkuyor..eksik olunca huzurlu olunmuyor sanırım..

 Aklıma yalnızlığım gelmedi, oysa bir yuva kurmayı çok istiyordum, aşık olmak sevmek gelmedi, belkide bundaki en büyük pay çok sevdiğim büyük ihanete uğradığım o kadındı..hatta aşk meşk o kadar boş geldi ki, sağlıktan başka herşey yalan diye düşündüm. Hayallerim var ve gerçekleştiremeyeceğimi düşündüm, hayata böyle devam etsem bile bunları gerçekleştirmek artık çok daha zor olacak. Bir alın yazısı var ve ne yapsan değişmiyor, insan sadece beterin beteri var deyip teselli bulmaya çalışıyor. İmtihan dünyası denilen şey bu olsa gerek, bazısı da tüm insanlık dışı hayata rağmen mutlu mesut, eksiksiz güzellikleri yaşıyor..

Buna şükür diyorum..belkide denecek başka birşey olmadığından.. Hastanede midesi dışarıda gezen var, 24 saat ağrı içinde düzelemeyen ve ölemeyen var..Sevdiklerinize sarılın...hemen şimdi..Çok şey o kadar boş ki..
Sevgiler..