HAYAL KIRIKLARI...

Hayatım boyunca her insan gibi, her insan kadar hayal

kırıklığına uğramışımdır sanırım. Hımm kimbilir belkide ben

daha fazla uğramışımdır, belki de daha az! Ne değişir ki

ben dost olarak çok, insan olarak çok sevdiğim birinde

ona yakışmayacak veya ilişkimize dostluğumuza yakışmayan

şeyler gördüğümde bir çok insandan daha fazla etkilendiğimi

düşünüyorum doğal olarak soğuyorum. Bazı insanlar

defalarca hayal kırıklığına uğradığı acı çektirildiği,

kandırıldığı halde o insandan vaz geçemiyor.

Bu bağlılıkmı, bağımlılıkmı?

Sonuç her ikisinden biri de olsa durum acaip!

Hayatımda ilk defa (dilerim son olur) en olmayacak

şeylere rağmen yıllarca birinden soğumadım, yaptığının

ona yakışmadığını, ona ait olmadığını, yılların etkisiyle

ve klavuzu etkisiyle elinde olmadan yanlışları doğru

sandığını düşündüm. Bunlar değişirse zaten normal

hayatta güzel olan bu insanın her anlamda, her bakışta

güzel bir insan olacağını düşündüm. Ve o an geldiğinde

gözlerinin açılacağını ve aman allahım diyeceğini umut ettim.

Her şey bu insanın tepkileriyle orantılı olarak ters gelişti,

ters baktığı, ters gördüğü herşey gibi, ve sonuç büyükk

bir hayal kırıklığı. Şu Dünyada neler nelerr değişiyor

evrime uğruyor ama bazı bakışlar hiç değişmiyormuş

Yarı yaşımı geçeli bir hayli oldu, ödül diye baktığım

şeylerin bu hayatta ömür törpüsü olduğunu gördüm.

Yaşamın içinde güzel olduğunu düşündüğünüz şey

güzel bitiyorsa

güzel oluyor bence.. Yani güzeli sonlar belirliyor.

Yeni bir hayata başlamak için çok büyük acıları göze

almıştım oysa. Hayallerim özlemlerim vardı, hiç birşeyi

oyunla, yalanla, kendimi kandırarak yaşamak istemedim.

Her duyguyu yüreğimin en derininde yaşamak, hissetmek

istedim hayatımın geri kalanında. Bir daha  asla geri

gelmeyecek şu hayatı, yüreğimde özlemler  hasretlerle

son bulmasın diye, son gücümle, var olan son barutumla

bu savaşıma çıkmıştım oysa.. Çok şeyin yalana boşa

döndüğünü gördüm de bu kadarını değil.

Şimdi çok yorgunum. Hayatımda yıllar önce bir hata

yaptım şimdi on tane doğru yapsam düzeltemiyorum,

yanılıyorum veya yanıltılıyorum, herşeyim, yıllarım hala

boşa gidiyor.

Yetsin, huzur nerdeyse o gelsin, huzurr, bıktım

saçmalıklardan akıl almazlıklardan. İnsanın en insan

halini, en akıllı en mantıklı, en yürekli en haysiyetli halini

istiyorum, acizini zavallısını değil en güçlüsünü, kötüye

tenezzül edenini değil, kötüye katılanı değil, kötüye iyi

diyeni değil, kaderini üç kuruşlukların çizmesine izin vereni

değil, yalana kananını değil doğrudan kaçmayanını

istiyorum hayatımda. Yoruldum ya , bana köstek olanı

değil destek olanı, hayatı insanı anlayıp beni yoranı değil
benimle fikir birliği yapanı, uyumu özledimm benimle
aynı pencereye bakıp aynı şeyi göreni istiyorum yani
imkansızı...

Öylesine, ölesiye yorgunum ki, şu resimdeki gibi bana

huzurlu gelen bir ortamda sonsuza kadar ya da sonuma kadar

yürüyebilirim gibi geliyor. Ve yeniden güçlenmek istiyorum,
değil bir insan, bin insan yanıltsa, hayal kırılığına uğratsa
umutlarımı yok etmemeli. Onlar hayatı umarsız ve kırdıklarını
ardlarında bırakarak yaşayabilirken kırıklar, kırılanlar
onlara inat daha güçlü olmalı öyle değilmi? Utanmayan
utansa ne olur sizin yıllarınızı, gücünüzü, umudunuzu hiç
ettikten sonra..

Son nefese daha ne kadar var kimbilir..
son nefese kadar olan süreden,
yılları çalanlara inat...