YOK OLUŞ.....

Ayın üçünde anneannemi defnettik....84yıllık bir çınar
yok oldu.... Severdim anneanemi, köyde yaşarlardı her yaz yanlarına gider bir ay kalırdım çocukken. Tarlalara giderdik rahmetli dedem ve rahmet anneannemle. Dedem rahmetli öleli 24yıl kadar oluyor, o zamandan beri yalnız yaşadı anneannem, tek başına yaşadı evinde, ve yaşlılık geldiğinde ihtiyaçlarını göremez oldu. Çocukları birer ikişer ay bakıp birbirine yolladı. Evine, bahçesinin yeşiline alıştığı için yapamadı biryerde. Fakat kendine bakamadığı için bir hastahanenin yaşlı bakım bölümüne yerleştirdiler çocukları.
Arasıra ziyaretine giderdim, "ne zaman ayağa kalkıcam ben be yavrum" derdi. "Ben iyiyim ağrım sızım yok bi ayaklarım tutmuyor, ama düzelcek evime dönücem" dimi derdi. Tüm günleri bir odada yalnız başına geçiyordu, çocukları haftada bir uğrasa ne olur, ki gidemeyen çoktu. Sık sık ruh hali değişiyordu, bazen düzeleceğini umut ediyordu, bazen ise, "bu kadar yeter oğlum çok yaşadım" diyordu, bazen ise nasıl bir yorgunluk yılgınlık içine giriyorsa "ölümü satsalar satın alıcam oğlum" diyordu. İçim parçalanıyordu....

Yaklaşık 2yıldır Hastanenin bakım ünitesinde kalıyor, her gün doktor kontrolünde yaşıyordu, diğer kalan bir çok yaşlı gibi. Herkesin zaman zaman böyle yerleri ziyaret etmesi gerektiğini düşünüyorum, öyle bir bölümki orası, bir çok yaşlı var ve çoğu sadece nefes alabiliyor, ve ölmeyi bekliyor..... Anneannem en iyi durumda olanlardan biriydi herşeye rağmen. Ve salı günü....yaşaması için yemesi gereken yemek nefes borusuna kaçıyor, yaşaması için yaptığı birşey ölümüne neden oluyor....hayat ne tuhaf, nasılda hiç umulmayan şeyler bir sebep oluveriyor ölüme.....

Çarşamba günü rahmetli dedemin ve bir çok büyüğümün olduğu köy mezarlığına götürdük defnetmek üzere,
ve bir atam daha ebedi mekanındaki yerini aldı..... Ona atam derdim, en büyüklerimdendi çünkü.... Bir kez daha sevdiğim bir insanın toğrağın derinliklerine indirilişini, sağına çevirilişini gördüm....bir yok oluş daha.

Hayat ne tuhaf, ne kadar çok saçmalık var hayatın içinde. Ne kadar çok hata ve kırgınlıklar var, yanlışlar yerle bir edişler var..gerçek son yerin içindeki yeri doldurmaktan ibaretken... Herşey ne için, neden???

Şimdi lütfen bir durun durulun ve düşünün... Ne için kimleri kırdınız, hakkını yediniz, kimler ne için sizi kırdı hakkınızı yedi, ne için, değdimi? Kırdığınız incittiğiniz birinden şimdi bir af dileseniz ne kaybedersiniz? Hayatın içinde ertelediğiniz birşey varmı? Sevdiğiniz insana bunu hissettiriyormusunuz, hesap yapmadan sarılıyormusunuz?  Hayatın keşmekeşliğinde sarılmayı ihmal ettiğiniz sevdikleriniz varmı? Hadi durmayın olurmu, şimdi...bu akşam...en kısa zamanda....sıkı sıkı sarılın onlara lütfen. Unutmayın ölüm var ve hepimiz sağımıza çevrileceğiz, o gün herşey boş olacak, herşey nasılda geride kalacak......nasılda.......