Her hikâye yarımdır aslında...

Birden gülümsediğimi fark ettim... Hangi anı beni böyle gülümsetti acaba diye hızla zihnimden geriye sarmaya başladım düşündüklerimi...

Vaktiyle beni çok ağlatan, çok canımı yakan bir şeye gülümsediğimi fark ettim... Hayret... Zaman hakikaten ne çok şeyi alıp götürüyor, yerine başka bir şey koyuyor... Başka insanlar, başka teselliler hatta bambaşka bakış açıları... Zihnin bir oyunu mu bu acaba?
Şarkının bir yerinde “Biz yarım kalan bir hikâyeyiz” diye şiir okumaya başlıyor ya Tarkan... İşte orada duruyorum... Çok kötü anılarla dolu olsa da hangi aşk hikâyesi tam ki? Ya da kim tamamlandım diyebiliyor ki?

Hepimiz hep eksik eksik yürümüyor muyuz? Cem Mumcu’nun çok sevdiğim bir kitabı vardır, adı “Hayat Kırıklığı”... Sanki tamamlıyor bu iki cümle birbirini...

“Hayat kırıklığı içinde yarım kalan bir hikâyeyiz şimdi...”

Ve her defasında yarım kaldığımız yerden tamamlıyoruz birbirimizi... Çok yıllar önce görkemli Hazar’ın tam ortasından kurumaya başlayarak birbirinden bağımsız iki gölcüğe dönüştüğünden ve bugünün uydu haritalarından bakıldığında iki küçük su lekesi gibi göründüğünden söz ettiğim hüzünlü bir aşk öyküsü yazmıştım.
Kurumuş gölün ortasında üzeri toz kaplı eski gemilerin acıklı yalnızlığı kadının kaderine ve kuruyarak biten bir gölün sonu ise bir türlü iflah olmayan o aşkın sonucuna denk düşüyordu.

Ve öyküm şöyle bitiyordu:

“İşte böyle sevgili... Seninle ikimiz artık haritada iki küçük su lekesi... Hiçbir nehir kavuşturamaz bizi...”

Ama bence...
Yarım kalan hikâyelerin birbiriyle tamamlanma, bağımsız cümlelerin birleşme vaktidir şimdi...