Acaba daha neler yaşanacak görülecek bu ömürde...

Ben de bazı arkadaşlar gibi oldukça soğudum blogda yazmaktan. Aslında sanırım çok şeyden soğudum.
Blogun en güzel yani kendimle dertleşmem oldu benim için, ve samimi dostlar.... Kendimle sohbetimde ki aklımdan yüreğimden geçenleri anında yazıya dökmek acaip birşey.. sonradan okuduğumda ben bile şaşırıyorum bazen.

Fonda Sibel Can'ın seyyah adlı şarkısını dinlerken yazıyorum. Ruhuma dokunan bu şarkıda belkide ruhum daha fazla özgür kalıyor parmaklarımın ucunda.. Kah serbest kalıyor ruhum, kah içimde bir yerde hapsettiğim yerde duvardan duvara vuruyor kendini. Karışık hisler.. Anlam vermek zor, kötü bir hal bu..

Herşey karışık adeta iç dünyamda. Allak bullak olmuş vaziyette, herşeyin ezberi bozulmuş. Çünkü sonsuz ölesiye sevginin nasıl nefrete dönüşebildiğinin anlamını ve hayatı yeniden çözmeye çalışıyor adeta. Akıl almaz bir vefasızlığı, haksızlığı anlamaya çalışan bir iç dünya.. Kimseye güvenmeyen birine ölümüne güvenip kimseye güvenemeyen bir insan olmanın saçmalığını, adaletini anlamaya çalışan...böylesi bir kaderin nedenini...

Her an kimsenin duyamadığı bir çığlık halinde yaşamak..gülümserken sadece yüz mimiklerinin değiştiği bir gülüş...öldürülen bir insan tarafından öldürülmek..ne müthiş bir haksızlık bu. Aşkı öldürülen biri tarafından aşkı öldürülmek ne acaip bir hayat adaleti. Can çekişen bir umuda sahip olmak ne yorucu, ne yarım kalmak bu böyle...

Neye inanabilir ki insan böylesi bir yaşamışlık sonrası..bir insanın bir insana bunu reva görmesi ne acı...kendine en büyük haksızlıkların reva görüldüğü birinin böyle olması ne tuhaf, ne acaip...ı ıh anlayamayacağım ben  bunu..bu ömür bana yetmeyecek bu haksızlığı anlamaya.

---