YARDIM ETMEK

Dün bir gazetenin cumartesi ekini okurken bir köşe
yazarının yazısı dikkatimi çekti ve hoşuma gitti onu
yayınlamak istiyorum.
***
05 Aralık 2009

Hiç de iyi olmayan bir huyumu keşfettim. Yeni keşfettim
ve çok rahatladım. Öyle dünya iyisi bir insan falan da
değilimdir ama bende yerli yersiz yardım etme isteği var.
Nereden çıktığını bilmediğim bir huy. (Gülmeyin, öyle
garip bir şey) Yardım istendiğinde bunu yapmak doğal.

Her insan elinden geleni yapar zaten. Ben benden yardım
istendiğini varsayarak yola koyuluyorum. Bir çaba bir
çaba. Elimden ne geliyorsa ardıma koymuyorum.
Konuya dair tanıdığım kim varsa devreye sokuyorum.
Sonra haliyle bir teşekkür bekler hale geliyorum.
O yoksa da en azından saygıya benzer bir şey bekliyorum.
Hiçbiri olmayınca da çok şaşırıyorum, hatta şok oluyorum,
günlerce ‘bu nasıl insanlık’ sloganları atıyorum.

Son günlerde bu konu üzerinde biraz kafa yordum.
“Hata bende olabilir mi?” diye. Evet, hata bende. Ben
her nedense herkesin benden yardım beklediğini
zannediyorum. İsteyenler de vardır elbet ama haliyle
herkes değil. Beklemedikleri yardım karşısında da gereken
tezahüratı göstermiyorlar. Niye göstersinler ki?
Ben de bu gelmeyen takdir karşısında hem kendi değerimi
düşürmüş oluyorum hem de bir şekilde aşağılanmış
hissediyorum.

Aranızda mutlaka benim gibi şaşkınlar vardır. Belki size
de bir hayrı dokunur diye yazdım. Siz siz olun yardım
istemeyen kimseye yardım etmeye kalkmayın. Boşu
boşuna ne kendinizden ne de karşınızdakinden soğuyun.
***

Evet o şaşkın o aptallardan biri benim, ve hayrı dokundu
teşekkür ederim Yasemin Altan. Hiç böyle düşünmemiştim
şaşırdım.. İnsan nasıl al aşağı edilir iyi bilirim ama böyle
düşünmemiştim gerçekten. Aptalmışım meğer...